Naprawiaj błędy: Usuwanie szarej wiewiórki by odtworzyć populację wiewiórki rudej.

Młody buk (powyżej), z usuniętą przez szare wiewiórki korą na pniu nie przetrwa.

Północno-amerykańska szara wiewiórka z powodzeniem skolonizowała większość Wielkiej Brytanii, a jej ekspansja rozwija się w kierunku Szwajcarii i Francji wskutek niefortunnego uwolnienia we Włoszech Ten najeźdźca tworzy tak liczne populacje, że niszczy młode rodzime buki, dęby i drzewa innych rodzimych gatunków, poprzez obdzieranie pni z kory, zastępując równocześnie rodzimą euroazjatycką rudą wiewiórkę wskutek przenoszenia chorób i konkurencji. Początkowo sądzono, że ryzyko choroby (która zabija rude, ale nie szare wiewiórki) wymaga usunięcia szarej wiewiórki na dużych obszarach, zanim rude wiewiórki można będzie odtworzyć i że ludzie mogą nie tolerować tego usunięcia.

Jednak okazało się, że choroba występuje rzadko u szarej wiewiórki przy niskiej gęstości jej populacji, tak że ruda wiewiórka może rekolonizować obszar jak tylko liczebność szarej wiewiórki zostanie znacznie zmniejszona. Co więcej, jeśli dobre informacje na temat tego procesu rozprzestrzenią się poprzez lokalne społeczności, ludzie będą przekazywać informacje nt. ostatnich szarych wiewiórek, które pozostają jako zagrożenie dla ich cenionego rodzimego gatunku. Staranne badania i zastosowanie ich wyników poprzez intensywne zaangażowanie mieszkańców, może być kluczem do usuwania najbardziej inwazyjnych gatunków obcych.

Młody buk (powyżej), z usuniętą przez szare wiewiórki korą na pniu nie przetrwa.

Niecierpek gruczołowaty może być zwalczany przez wykopywanie, co może być dobrym projektem ochrony na poziomie społeczności. Rdest jest bardzo głęboko zakorzeniony i jest odporny na większość herbicydów wyjątkiem ICADE produkowany przez Dow Chemicals.